همه عمر بر ندارم سر از این خمار و مستی              که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی

شخصی آمد محضر امام صادق (ع) و عرض کرد: مولا جان می خواهم چیزی بگویم اما خجالت می کشم ،حرف ،حرف سنگینی است ،حضرت فرمود :بگو ،خجالت نکش . آن مرد گفت : آقای من ،هم? شما امامان را دوست دارم ولی امام حسین را جور دیگری دوست دارم ،عشق دیگری به آن دارم . به امام صادق (ع) فرمودند : ما هم همینطور . برای ما هم حسین ،چیز دیگری است . رسول اکرم (ص) در مورد محبت به حسین (ع) می فرمایند « خدای منان در دل انسانهای مومن و شیعه یک معرفت و محبت ذاتی نسبت به امام حسین (ع) قرار داده است ». اگر ما صف محرم و عزاداری را ببینیم و صف رمضان را ،می بینیم ،صف محرم و امام حسین (ع) زیادتر است حتی روز قیامت در روایت آمده ، حوریان بهشتی که خداوند برای محبین امام حسین (ع) آماده کرده است ، به خدا گله می کنند که این افراد اصلاً به ما حوریان اعتناء نمی کنند ،چرا که محو جمال حسین اند . این حسین ،کیست که عالم همه دیوانه اوست . حضرت رسوالله (ص) بالای منبر بودند که حسین (ع) که در سنین کودکی بودند وارد مجلس شدند ،پیامبر (ص) دوان دوان از منبر پائین آمدند و حضرت را به آغوش کشیدند ، پیامبر (ص) فرمو دند :به خدایی که جانم در دست اوست من متوجه نشدم چگونه وچه زمانی پائین آمدم . یعنی خداوند در دل من پیغمبر نیز محبت خاص امام حسین را قرار داده است . ما شیعیان خیلی ثروتمندیم . در جهان ثروت مندترین اشخاص ما هستیم، چون فقط ما هستیم با این گنج آشنائیم ،مهر او را در دل داریم ،با نام زیبایش صفا می کنیم، حسین، حسین، حسین. نامی زیبایی است که دل ما را میلرزاند و از ما دل میبرد . به قول عالم بزرگواری «امام حسین (ع) برای خدا چک سفید کشیده است ، همه چیزش را در راه خدا داده است در قبال این شاید بتوان گفت ،خداوند محبت به آفریده خودش یعنی امام حسین (ع) را در دل مومنین ،از محبت خودش هم بالاتر و شدید تر قرار داده است .

یک سوال ـــــ چطور میشود ،خداوندبا یک قطره اشک بر امام حسین (ع) شخصی را بیامرزد؟ عالم بزرگوار سید بحرالعلوم روزی همین سوال در ذهنش بود وداشت جایی می رفت دربین راه جوان زیبا رویی را مشاهده کرد ،این جوان که بعداً ،معلوم شد وجود نازنین حضرت مهدی (عج) است بدون آنکه سیدبحرالعلوم چیزی درموردآن چیزی که ذهنش رامشغول کرده بودبگوید به سید بحر العلوم گفت :مگر این داستان را نشنیدی که میگو ید :روزی پادشاهی برای شکار به جنگلی رفت ،به دنبال شکاری از همراهان خود جدا افتاد و گم شد. همین پادشاه آمد رسید به خیمه پیر زنی . پیر زن او را نشناخت ولی گفت ،چون مهمان من هستی من از دار دنیا فقط یک گوسفند دارم ، با همان می توانم از تو پذیرایی کنم . گوسفند را سر برید و از او خوب پذیرایی کرد . پادشاه به او گفت : اگر گذرت به شهر افتاد به خانه من هم بیا . از قضا روزی پیر زن به شهر آمد آدرس را پرسید ،کاخی را به او نشان دادند ، آمد محضر پادشاه . پادشاه به وزیران و اطرافیانش ،قضیه پیر زن را گفت و بعد سوال کرد ،حالا من چگونه محبت او را جبران کنم ،یکی گفت ده گوسفند به او بده ،دیگری گفت : چند زمین به او بده ،هر کدام چیزی گفتند . اما پادشاه گفت :شما همه اشتباه می کنید او حق حیات به گردن من دارد . اگر کل سلطنتم را به او بدهم، تازه حسابمان پاک میشود ،چون او همه چیزش را دادچون اوازداردنیافقط همان یک گوسفندراداشت ،پس من هم همه چیزم را به او میدهم . بعد آن جوان به سید بحر العلوم فرمود : امام حسین (ع) نیز همین کار را کرد . سید بحر العلوم می گوید : در همبن لحظه احساس کردم سوالم جواب داده شده است .بله امام حسین همه چیزش در راه خدا داده است ، حالا اگر خداوند در مقابل یک قطره اشک برای کسیکه همه چیزش را در راه خدا داده ، گناه مومنی را بیامرزد ، باز چیز زیادی نیست . جواب دوم اینکه شاید این که یک قطره اشک ،گناهان را می آمورزد ،عقل و دل ما قبول نکند ،اما باید گفت مگر عقل ودل ما میتواند معیار حق وباطل شود . شخضی از امام صادق (ع) پرسید روایتی است که می گوید :اگر یک انگشت زن بریده شود ،ده شتر ، دو انگشت ، بیست شتر ، سه انگشت ،سی شتر و چهار انگشت ؛بیست شتر دیه دارد . این روایت از شیطان است ؟ حضرت فرمود : ساکت باش ، مگر عقل تو معیار است ؟ دین خدا با عقل ها قیاس نمی شود . پس اگر روایت را شنیدیم که یک قطره اشک گناهان را می امورزد ، بدانیم سری دارد ، اگر چه عقل و دل ما آنرا نفهمد. مجالس اهل   بیت (ع) برکات خاصی دارد ،علمای بزرگوار ما به این جلسات ،توجه خاصی داشتند ،ما هم باید از این مجالس جدا نیفتیم . یعنی دستمان را باید در دست این آقا بگذاریم . خیر دنیا و آخرت در دستان با برکت اوست . خدا کند گرفتار این آقا شویم ، خدا کند ما را برای خودش صید کند .از ما دلبری کند . سلول سلول جسم وروحمان بوی حسین را بدهد . در روایت آمده بعضی ها در قیامت 3000 سال میگذرد تا به علی (ع) برسند ،چون دراین دنیاواقعا راه علی رانرفتند .در روایت آمده است در قیامت ، در آن وانفسا در آن گرمای سوزان ، همه از هم فرار میکنند ، پدر از بچه ،پچه از مادر ،همه به فکر خودشان هستند ، در آنجا حضرت زهرا (س) صدای بعضی ها را که می شنود می فرماید : این صدای گریه کن حسین من است و آنهارا ازبین مردم جدا می کند . اما نکته قابل تامل اینکه بتوانیم این محبت و اردات به اهلبیت را تا قیامت ببریم . دو نکته مهم : 1- عملی که در آن ریا وجود ندارد ،دلشکستگی برای امام حسین (ع) است . شاید بتواند در سینه زنی یا گریه کردن ،خود نمایی کرد ،اما شکستگی دل را نمی شود به دیگران نشان داد. مثلاً گاهی دلت برای برای لب خشکیده علی اصغر (ع) میشکند این خیلی ارزش دارد ،چون فقط خدا وائمه آنرا میداند و میبیند

 2- باید خود را برای ارباب نشان دهیم ،دنبال این باشیم که ما را بخرد و ما را صید کرده، گرفتار خودش بنماید

صیاد پی صید دویدن ،عجبی نیست                                صید از پی صیاد دویدن مزه دارد