شهید مطهری در این باره می نویسند:

 افراد از نظر هوش ، فهم ، استعداد و حافظه با یکدیگر اختلاف دارند .

انسان‏های رشید از حافظه خود بهره برداری صحیح می‏کنند ولی آدمهای غیر از

رشید ، ممکن است حافظه بسیار نیرومندی نیز داشته باشند اما نتوانند از

آن استفاده کنند . آدم غیر رشید تصور می‏کند . حافظه یک انبار است .

انباری که باید دائما آن را پر کند ، هر چه پیدا کرد آنجا پرت کند . عینا

مانند انبار یک خانه که احیانا وارد می‏شوی می‏بینی یک تکه حلبی ، یک‏

قطعه فلز ، یک میز شکسته ، یک صندلی شکسته در آنجا افتاده است .

اما آدمی که رشید باشد در بهره برداری از حافظه خود دقت می‏کند . اولین کاری‏ که انجام می‏دهد عمل انتخاب است . یعنی حافظه خود را مقدس می‏شمارد ،

حاضر نیست هر چه شد در آن سرازیر کند . حساب می‏کند که دانستن چه‏

چیزهائی برای او مفید است و چه چیزهائی بی‏فایده است . مفیدها را درجه بندی می‏کند و مفیدترها را انتخاب می‏کند سپس آنها را به حافظه خویش می‏سپارد آن‏

چنانکه امانتی را به امینی می‏سپارد ، در خود سپردن دقت می‏کند ، یعنی‏

واقعا و به طور دقیق و روشن آن را وارد ذهن می‏کند و سپس تحویل حافظه‏

می‏دهد . مثلا کتابی را مطالعه می‏کند ، یکبار می‏خواند . انسان کتاب را بار اول‏

به قصد لذت می‏خواند در این صورت نمی‏تواند در مورد مطالب کتاب ، حساب‏

و قضاوت کند ، دور دوم می‏خواند ، حتی قویترین حافظه‏ها نیازمند است که‏

یک کتاب مفید را لااقل دوبار پشت سر هم بخواند ، پس از آن مطالب را

تجزیه و تحلیل و دسته بندی می‏کند و هر مطلبی را با توجه به اینکه از چه‏

دسته مطالب است به حافظه می‏سپارد ، بعد کوشش می‏کند که کتاب دیگری را

در دستور مطالعه قرار دهد که در موضوع کتاب پیشین است ، حتی الامکان تا

از موضوعی فارغ نشده است و در حافظه به صورت روشن و منظم نسپرده است‏

وارد موضوع دیگر نشود . اشتباه است اگر انسان یک کتاب را مانند یک‏

سرگرمی مطالعه کند و قبل از آنکه مطالب کتاب درست جذب ذهن شده باشد و

ذهن فرصت تجزیه و تحلیل پیدا کرده باشد به کتاب دیگر و موضوع دیگر

بپردازد . امروز کتب تاریخی ، فردا روانشناسی و پس فردا مثلا کتب مذهبی‏

مطالعه کند همه مخلوط می‏شوند و حکم انباری بی نظم را پیدا می‏کند .

انسان رشید کتابها و مطالبی را که برای خود لازم می‏داند جمع می‏کند آنها

را مکررا مطالعه و دسته بندی و سپس خلاصه می‏کند . خلاصه را یادداشت

و به حافظه خود می‏سپارد بعد به‏ موضوع دیگر می‏پردازد .

چنین فردی اگر حافظه‏اش ضعیف هم باشد از آن‏

حداکثر استفاده را می‏کند و مثل کسی می‏شود که کتابخانه منظمی با قفسه‏های‏ مرتب دارد ، کتابخانه‏ای که هر قفسه‏اش به کتاب‏های معینی در رشته خاص‏

مربوط می‏شود به طوری که هر کتابی را که بخواهد فورا دست می‏گذارد روی آن‏

و آن را می‏یابد اما اگر غیر از این باشد همانند آدمی است که کتابخانه‏ای‏

با هزارها کتاب داشته باشد اما کتابها را روی یکدیگر ریخته است . هر

وقت کتابی را بخواهد دو ساعت باید دنبالش بگردد تا پیدا کند . این بود

مثالی از مدیریت صحیح و ناصحیح در مورد بهره برداری از یکی از قوای هوشی‏ و عقلانی انسان .

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 امدادهای غیبی ص110