عشق قبل از ازدواج، فریبندگی است و عشق بعد از ازدواج، زندگی است. عاشق شدن قبل از ازدواج ، ضریب خطای انسان را بسیار بالا می برد و انسان را آسیب پذیر می کند. این جاست که با دست خود، بزرگترین دام زندگی را پیش پای خود پهن کرده ایم. اگر ازدواج، عاشقانه باشد زندگی عاقلانه می شود. عشق چشم را می بندد و عقل چشم را باز می کند. ویژگی عشق این است که معایب را نشان نمی دهد و ویژگی عقل این است که همه خوبی ها و بدی ها را نشان می دهد. اگر ازدواج عاشقانه بود، معایب و بدهی ها دیده نمی شود. وقتی کسی را دوست دارید بدی های او را یا نمی بینید و یا حتی بدی او را خوبی می بیند.

 اما کم کم، این معایب در طول زندگی دیده می شود. چشم عقل گشوده می گردد و آنچه قبلا به چشم نمی آید امروز دیده می شود و آنچه در گذشته قابل تحمل می نمود امروز، غیر قابل تحمل می نماید. در ترازوی عقل و عشق، هر چه کفه عقل بالا می رود کفه عشق پایین می آید و این جاست که دو طرف، برای یکدیگر غیر قابل تحمل می شوند و کابوس طلاق، تاویل یافته و همان گونه که معبّران زندگی تعبیر کرده بودند تحقق می یابد.

البته این سخن به این معنا نیست که قبل از ازدواج نباید هیچ گونه آشنایی وجود داشته باشد بلکه به این معنا است که آشنایی های قبل از ازدواج نباید جنبه عاطفی پیدا کند. آشنایی عاطفی جلوی ازدواج عاقلانه را می گیرد.

اما اگر ازدواج عاقلانه باشد زندگی عاشقانه می شود. وقتی دختر و پسر هنوز به هم علاقه ندارند، با چشم و گوش باز در مورد هم تحقیق می کنند؛ منطقی فکر می نمایند و در نهایت، ضریب تصمیم گیری درست برای آنها بسیار بالا می رود. این انتخاب عاقلانه، زندگی عاشقانه به دنبال دارد.

قرآن، عشق بین زن و شوهر را هدیه ای الاهی می داند که به مناسبت ازدواج به آنها داده شده است نه قبل از ازدواج(روم:21). عشق بعد از ازدواج هدیه ای الاهی است که ثمره آن ماندگاری زندگی در سایه محبت و گذشت و همکاری دو جانبه است (و جَعَلَ بینَکم مَوَدّةً و رحمة) اما عشق قبل از ازدواج هدیه ای شیطانی است که نتیجه آن، ازدواج نا آگانه، زندگی بیمار گونه و در نهایت طلاق ناباورانه است.