علاّمه سیّد محمّد حسین حسینی تهرانی میفرمودند: آقا سیّد هاشم حدّاد (اعلی الله مقامه) دائم تذکراتی میفرمود. میفرمود: آقاجانم، آقاسیّد علی آقای قاضی، آن عارف موّحد میفرمود: اگر میخواهید آخرت را به دست بیاورید، سعی کنید مقام انسانیّت را در دنیا از دست ندهید و تنها چیزی که مقام انسانیّت را از دست میدهد، مخالفت با امر ذوالجلال و الاکرام است. برای همین است که عندالعرفاء مخالفت با امر الهی گناه کبیره است. مخالفت یعنی؛ گناه. و میفرمود: برای همین است که عرفاء عظیم الشّأن کوچکترین مخالفت و معصیت را برای خودشان گناه کبیره میدانستند. کوچک ترین مخالفت! چرا؟ چون میگفتند اگر همین مخالفت را کوچک بپنداریم، مقام انسانیّت خودمان را کوچک شمردیم. عجب تعبیر زیبایی!آن کسی که بیان کند: این امر، این معصیت خیلی مهّم نیست، بزرگ نیست؛ گناهش کوچک است، مهّم نیست؛ در حقیقت بیان کرده است که مقام من مهّم نیست! زاویه دید عرفاء را ببینید که چگونه نسبت به معصیت وارد میشوند؟! کوچک ترین معصیت یعنی بیعتنایی به مقام انسانیّت! چون کوچک­ترین مخالفت با امر ذوالجلال و الاکرام یعنی پایین کشیدن انسان از مقام انسانیّت خودش....